"Ομορφάντρας" σώζει

Μέρα με την μέρα, η πίστη μου στην δύναμη των πολλών και κατά συνέπεια στην δύναμη των σχεδιασμών, μειώνεται. Τελευταίο πλήγμα, η αποκάλυψη ότι η πιο πολυδιαφημισμένη λέξη της εποχής, δεν είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής δουλειάς και ενός σχεδίου, αλλά είναι η τυχαία έκρηξη ενός ηθοποιού.

Εξηγούμαι. Όλοι έχουν δει τον Μαυροματάκη να αναφωνεί «ομορφάντρα μου», ...

παριστάνοντας τον «καντινιέρη» έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο. Και πολλοί θα έχουν πιστέψει ότι κάποιος εγκέφαλος σε μια εταιρία έδωσε την εντολή να βρεθεί μια λέξη που θα καλύψει λίγο την φασαρία που είχε δημιουργήσει ο «κελεμπίας» του Τάκη Σπυριδάκη. Άλλωστε οι δύο διαφημίσεις – ο «κελεμπίας» και ο «ομορφάντρας» – «εκπορεύονται» από διαφορετικές εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, επιχειρήσεις οι οποίες στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους εφευρίσκουν λέξεις που προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου και να γίνουν σλόγκαν. Πρώτος το νήμα έκοψε ο αγαπούλας Σπυριδάκης με τον «κελεμπία». Όπως όμως εξομολογήθηκε πριν μερικές εβδομάδες ο Τάκης Σπυριδάκης στους «Πρωταγωνιστές», ο «κελεμπίας» δεν υπήρχε σε κανένα σενάριο αλλά ξεπήδησε αυθόρμητα την ώρα των γυρισμάτων. Ενδιαφέρον, σκέφθηκα.

Πριν από λίγες μέρες είδα και τον «ομορφάντρα» και τον θεώρησα ως μια έξυπνη απάντηση του «ανταγωνισμού». Το σαββατοκύριακο όμως έμαθα, ότι ούτε ο «ομορφάντρας» ήταν στο σενάριο. Και αυτός, η στιγμιαία έμπνευση ενός ηθοποιού ήταν. Του Μανώλη Μαυροματάκη εν προκειμένω. Ούτε μάνατζερ, ούτε σεναριογράφοι, είχαν σχεδιάσει την νέα διαφημιστική επιτυχία. Αυτοσχεδιάζοντας ο Μανώλης φώναξε «ομορφάντρας», όπως αυτοσχεδιάζοντας ο Τάκης είχε φωνάξει «κελεμπίας». Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Την έμπνευση του ενός ή καλύτερα, την δύναμη του ενός, που ξεπερνά τους σχεδιασμούς των πολλών και επικρατεί.

Κι αν είστε επιφυλακτικοί με το συμπέρασμά μου προσπαθήστε να σκεφθείτε την ίδια διαφήμιση χωρίς την εμπνευσμένη κραυγή του «ομορφάντρα». Υπάρχει; Δεν υπάρχει. Ούτε η σκηνοθεσία τη σώζει, ούτε η τσίκνα στο ντεκόρ, ούτε το σωστά φωτισμένο γήπεδο. Ο Μαυροματάκης κάνει τη διαφορά. Ένας κλασικός ηθοποιός που δεν είχε μέχρι πρότινος και πολλή σχέση με τη διαφήμιση. Στο Εθνικό παίζει, αυτή είναι η «λόξα» του. Όπως και ο Σπυριδάκης άλλωστε που έκανε τη διαφήμιση για να βρει λεφτά να χρηματοδοτήσει τη νέα του ταινία. Δύο «επισκέπτες» δηλαδή που εμφανίστηκαν από το πουθενά και έσωσαν την τιμή της ελληνικής διαφήμισης αυτόν τον ανέμπνευστο χειμώνα.

Θα μου πείτε γιατί το παιδεύω τόσο πολύ. Για δύο διαφημίσεις πρόκειται. Η σκέψη μου είναι ύπουλη. Προσπαθώ να σκεφθώ αν το ίδιο που συνέβη στη διαφήμιση μπορεί να συμβεί και στην πολιτική. Να βγουν ξαφνικά και από το πουθενά δυο πρόσωπα - έστω ένα - και να φωνάξουν μια λέξη που θα μας απογειώσει. Ούτε σενάριο να σεβαστούν, ούτε σκηνοθεσία. Δύσκολο; Έτσι νόμιζαν και στις διαφημιστικές. Άλλωστε όπως έχουν πει οι θεωρητικοί, στις μέρες μας δεν είναι η διαφήμιση που αντιγράφει τη ζωή αλλά η ζωή που αντιγράφει τη διαφήμιση.

Του Σταύρου Θεοδωράκη
protagon.gr