Το «Δείπνο για έναν» , μια άγνωστη στη χώρα της βρετανική κωμωδία του 1963, είναι η αγαπημένη των Γερμανών τηλεθεατών την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Κάθε χρόνο διασκεδάζουν με τη μις Σόφι, που γιορτάζει τα 90ά της γενέθλια μόνη παρέα τον μπάτλερ της, Τζέιμς. Εκείνος πρέπει ν’ ακολουθήσει «την ίδια διαδικασία όπως πέρυσι», κάνοντας τον γύρο του τραπεζιού και παίζοντας τον ρόλο των καλεσμένων της, που πλέον είναι νεκροί, κάνοντας τη μία πρόποση μετά την άλλη, μεθώντας όλο και περισσότερο.
Την ώρα που μια απαίσια χρονιά έδινε τη θέση της σε μιαν άλλη, το γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο ARD επεξεργάστηκε ψηφιακά την πρωτότυπη ταινία και δημιούργησε μια σάτιρα των συνόδων κορυφής ...
της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η Αγκελα Μέρκελ ήταν η αυταρχική χήρα. Ο Νικολά Σαρκοζί ο πιστός μπάτλερ, που έπαιζε τον ρόλο των εκλιπόντων ηγετών: του Γιώργου Παπανδρέου, του Ισπανού Χοσέ Λουίς Θαπατέρο και –παρότι κυβερνά ακόμα– του Βρετανού Ντέιβιντ Κάμερον (ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν μια προβιά τίγρης στο πάτωμα). Η σάτιρα είναι σαφής: οι σύνοδοι κορυφής είναι κελύφη, μόνο η κ. Μέρκελ έχει σημασία και ο κ. Σαρκοζί είναι ο υπηρέτης της.
Το νέο έτος αρχίζει όπως τελείωσε το παλιό, με μια σύνοδο Μέρκελ–σαρκοζί στις 9 Ιανουαρίου, που θα ετοιμάσει το έδαφος για άλλη μια σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. στις 30 του ίδιου μήνα. Αμφότερες οι πλευρές του ζεύγους Μερκοζί ξεκίνησαν τη χρονιά προσπαθώντας να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον σε κατήφεια, ενώ ακόμα και ο κ. Κάμερον θεώρησε ορθό να μιλήσει για «θύελλες χρέους που χτυπούν τώρα την Ευρωζώνη».
Υπάρχει μια δόση πολιτικαντισμού σε όλη αυτή την κατήφεια. Τίποτε απ’ όσα συμβαίνουν δεν δείχνει πως η κρίση του ευρώ είναι κάτι άλλο από οξεία. Ναι, μπορεί να ενταθεί περαιτέρω και μια επικείμενη ύφεση καθιστά τα πάντα δυσκολότερα. Ωστόσο, οι πράξεις των Ευρωπαίων ηγετών είναι αταίριαστες με τις ζοφερές προειδοποιήσεις τους. Κυβερνήσεις και Ε.Ε. καταρτίζουν με σπουδή το κείμενο μιας ήσσονος νέας συνθήκης που συμφωνήθηκε στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου, όπου άσκησε το περίφημο βέτο ο κ. Κάμερον. Η νέα συνθήκη μπορεί να βοηθήσει ν’ αποτραπεί μια μελλοντική κρίση, όμως δεν κάνει και πολλά για να ανακόψει την τωρινή. Η κ. Μέρκελ θέλει να προσθέσει αυστηρούς όρους περί επιβολής κυρώσεων σε όσους αγνοούν τις επιταγές της Ε.Ε. Αλλά και επικύρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας ως προϋπόθεση για χώρες που θα λάβουν στο μέλλον στήριξη. Από την πλευρά τους, οι Γάλλοι θέλουν να παρουσιάσουν τη συνθήκη σαν αφετηρία ενός πυρήνα της Ευρωζώνης και να επεκτείνουν το φάσμα της πέρα από απλά δημοσιονομικά ζητήματα. Η Επιτροπή θέλει να αποτρέψει τη δημιουργία ανταγωνιστικών σωμάτων. Οι Βρετανοί, παρά το βέτο, συμμετέχουν ως «παρατηρητές».
Οι Βρυξέλλες τα λατρεύουν αυτά. Στόχος είναι να έχουν ένα σχέδιο συνθήκης έτοιμο για συζήτηση στη σύνοδο κορυφής της 30ής Ιανουαρίου, ώστε να υπογραφεί τον Μάρτιο.
Θα πεισθούν από αυτά οι αγορές; Πολλοί ζητούν από την ΕΚΤ να αγοράσει όσο το δυνατόν περισσότερα κρατικά ομόλογα για να καθησυχάσει τους φόβους. Αυτό δεν θα συμβεί, παρότι η ΕΚΤ παρέχει νέο χρήμα εμμέσως, με τη μορφή τριετούς ρευστότητας σε τράπεζες ώστε να το χρησιμοποιήσουν, αν χρειαστεί, για να αγοράσουν ομόλογα. Απουσία τέτοιας βοήθειας, οι κυβερνήσεις εγείρουν ένα λεκτικό τείχος. Ισως ελπίζουν πως έτσι θα πείσουν τις αγορές ότι δρουν αποφασιστικά. Θα έπειθαν περισσότερο αν προέβλεπαν έστω και ένα υπό προϋποθέσεις μονοπάτι έκδοσης χρέους της Ευρωζώνης. Αυτό όμως είναι αδιανόητο για την κ. Μέρκελ. Θα ήταν αστεία τόση αυταπάτη, αν δεν ήταν τόσο τρομακτική.
the economist
Καθημερινή 7-1-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου