Από τη μία πλευρά υπάρχει η οργή για το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν. Από την άλλη η αγωνία για την επιβίωση της χώρας. Σε αυτό το δίπολο πιστεύω ότι εστιάζεται το παιχνίδι της ψήφου που έρχεται. Και τίποτε δεν μπορεί να το δείξει καλύτερα από τις – ομόφωνες εδώ- δημοσκοπήσεις που έδειξαν ότι 8 πολίτες στους 10 εύχονται ...
κυβέρνηση συνεργασίας με προοπτική, αλλά ένα ποσοστό από αυτούς θέλει να μειώσει τη δύναμη κομμάτων που ακριβώς αποζητούν σαν μόνη διέξοδο τη διακομματική συνεργασία.
Με άλλα λόγια η ψήφος για την επιβίωσή μας, η χρήσιμη ψήφος, συγκρούεται με την ψήφο της οργής. Υπάρχει τρόπος αυτού του είδους ο ψηφοφόρος-Ιανός να αποκτήσει ένα μόνο πρόσωπο; Ίσως ναι, ίσως όχι.
Όλοι δέχονται ότι η Δευτέρα 7 Μαΐου θα είναι μια «άλλη μέρα» και όλα εξαρτώνται από τις ψήφους της προηγούμενης μέρας. Θα ήθελα, λοιπόν, να διατυπώσω τέσσερα ερωτήματα:
1.Πιστεύουμε ότι είναι εκβιαστικό το δίλημμα «ευρωπαϊκή πορεία και ευρώ ή καταστροφή;» Αν ναι, ουδείς μας εμποδίζει να συμπεριφερθούμε σαν τον τζογαδόρο που ποντάρει όλα τα λεφτά του σε μια ζαριά. Αν όχι, τότε η προτίμηση σε κόμματα με σαφή ευρωπαϊκή πολιτική είναι μονόδρομος, για όσους διατηρούν ακόμα νηφάλια πολιτική σκέψη.
2.Πιστεύουμε ότι τη λύση στη δύσκολη ανηφορική πορεία προς την ανόρθωση της χώρας θα δώσει η επικίνδυνη προτροπή «από τη Δευτέρα ο λαός στους δρόμους» με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την οικονομική και την κοινωνική ζωή του τόπου; Αν ναι, είναι γνωστοί οι κομματικοί σχηματισμοί που το υποστηρίζουν και όσοι θέλουν ας τους ενδυναμώσουν. Αν όχι, είναι επίσης γνωστοί όσοι θέλουν να κυλήσουν οι μετεκλογικές εξελίξεις σε συνταγματικά και δημοκρατικά πλαίσια.
3.Πιστεύουμε στη λεγόμενη «αριστερή συνεργασία» (συν τον Καμμένο), όπου ο ένας δεν θέλει να βλέπει τον άλλο; Ουδέν πρόβλημα. Ο εμπνευστής αυτής της «λύσης» είναι γνωστός και ας τον βγάλουμε πρωθυπουργό.
4.Πιστεύουμε στην ευρύτερη δυνατή συνεργασία των κομμάτων, πού έχουν σαν στόχο μια καλύτερη θέση στον ευρωπαϊκό χάρτη για την Ελλάδα, τώρα μάλιστα που φαίνεται σίγουρη η εκλογή του Ολάντ; Τότε, έστω και με δυσκολία, ας αφήσουμε πριν μπούμε στο παραβάν λέξεις όπως «εκδίκηση» και «τιμωρία» και ας πορευτούμε με την «ψυχραιμία» και την «υπευθυνότητα». Αυτή την πρόταση δηλαδή πού διατύπωσαν οι 8 από τους 10 συμπατριώτες μας.
Όλοι κατά καιρούς κάνουμε λάθη. Είναι οδυνηρό βεβαίως να μετανιώνουμε για λάθη που δεν μπορούμε να διορθώσουμε. Είναι και ανέφικτο να παρακαλούμε να γυρίσει η γη ανάποδα ώστε να δικαιολογήσουμε περασμένα σφάλματα. Φινάλε, λοιπόν, με το συναφές καλαμπούρι: Ο μικρός Γιαννάκης προσεύχεται: «Θεέ μου, κάνε να γίνει ή Πάτρα πρωτεύουσα της Ελλάδας…» «Γιατί, αγόρι μου;» τον ρωτάει η μητέρα του. «Γιατί, μαμά, έτσι έγραψα στο μάθημα της Γεωγραφίας!»
Του Κώστα Ρεσβάνη
protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου