Παλιά, λέγαμε ότι το πιο σύντομο ανέκδοτο ήταν το «Αλβανός τουρίστας». Ύστερα έγινε το «Επενδύσεις στην Ελλάδα». Ίσως μαζί με το «Κοινοτική/Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» (προς την Ελλάδα). Τώρα, όμως ξέρουμε ότι το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι ....
άλλο: «Πολιτικοί Ηγέτες» (κυρίως στην Ελλάδα, του 2012, αλλά εν ανάγκη και στην Ευρώπη).
Εκείνο που είδαμε τις ημέρες αυτές των διερευνητικών εντολών – και νωρίτερα, στο θέατρο σκιών του προεκλογικού αγώνα για τις εκλογές της 6ης Μαΐου – και στα πλαίσια και στο παρασκήνιο των διαβουλεύσεων γύρω από το Προεδρικό Μέγαρο, εκείνο που φαντάζει στον ορίζοντα, είτε σχηματισθεί είτε δεν σχηματισθεί Κυβέρνηση (και χωρίς καν να θέτουμε στην πλάστιγγα όσα δείχνουν να τρέχουν γύρω από τους Ανεξάρτητους Έλληνες του κ. Καμμένου κοκ), πάμε/δεν πάμε σε εκλογές, αληθινά αποικοδομεί την ίδια την έννοια του πολιτικού ηγέτη. Ακριβώς την στιγμή που η κρισιμότητα των καταστάσεων, αναγνωριζόμενη και διεκτραγωδούμενη απ’ όλους, κάνει την ανάγκη για ηγεσία όλο και πιο έντονη.
Οι «κεφαλές» του πολιτικού μας συστήματος, όλες αυτές τις υπέρθερμες ημέρες, τι έκαναν; Με μεγάλη δεξιότητα κρύβονταν ο ένας πίσω από τον άλλον, ώστε να μην κουβαλήσει ο καθένας την κύρια ευθύνη. Και όλα αυτά, ενώ η στιγμή της σύγκρουσης των τραίνων, του train crash κατά την καθιερωμένη «Ευρωπαϊκή» διατύπωση, πλησίαζε…
Είναι κρίμα. Αξίζαμε κάτι καλύτερο, άξιζαν κι οι ίδιοι – τολμούμε να πούμε – κάτι καλύτερο.
PROTAGON.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου