Πολλές φορές μας πιάνει απελπισία και αναρωτιόμαστε: «Μήπως τελικά η χώρα ανήκει πολιτισμικά στη δραχμή;». «Μήπως ανήκουμε πιο πολύ στην Ανατολή παρά στη Δύση;». Είναι λογικό να το σκεφτόμαστε εν μέσω μιας μεγάλης κρίσης και την ώρα που ...
μερικά σημαντικά κομμάτια του ελληνικού πολιτικού κόσμου, των μέσων ενημέρωσης, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, της διανόησης συμπεριφέρονται με τρόπο που αρμόζει πιο πολύ στη δραχμή παρά στο ευρώ… Η ελληνική κοινωνία προσπαθεί, άλλωστε, να επιλύσει αυτά τα ζητήματα ταυτότητας και προσανατολισμού από την εποχή που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος. Πάντοτε υπήρχε μια κοινή γνώμη που ένιωθε πιο βολικά, πιο οικεία αν θέλετε, με τον ανατολίτικο τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας μιας κοινωνίας. Βρέθηκαν, όμως, φωτισμένοι και δυναμικοί ηγέτες από τον Καποδίστρια και τον Τρικούπη έως τον Βενιζέλο και τον Καραμανλή που μας ανάγκασαν να κολυμπήσουμε στα βαθιά νερά του δυτικού κόσμου. Με γκρίνιες, μάχες, πισωγυρίσματα, το καταφέραμε και γι’ αυτό η Ελλάδα μεγάλωσε ανέλπιστα, εντάχθηκε στα μεγάλα δυτικά κλαμπ και προόδευσε. Είχαν, όμως, οι ηγέτες αυτοί ως μεγάλο σύμμαχο μια εξωστρεφή αστική τάξη που είχε όραμα, αρχές και όρεξη για να προσφέρει στην πατρίδα. Τα τελευταία 30 χρόνια η τάξη αυτή αντικαταστάθηκε από μια κλεπτοκρατική και νεόπλουτη τάξη, που πιστεύει ακράδαντα στο «ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε», τελεία και παύλα. Αυτό το μοντέλο δόξασε, αυτό υπηρέτησε μια ομάδα «ελαφρών» πολιτικών, αυτό μας πήγε στη χρεοκοπία. Σήμερα η μάχη για το ευρώ τείνει να ταυτισθεί με περικοπές και μειωμένες συντάξεις και μισθούς. Δεν θα έπρεπε. Μάχη για το ευρώ είναι να βάλουμε τάξη και κανόνες και στο Δημόσιο, αλλά και στο πώς λειτουργεί ο ιδιωτικός τομέας. Οι πολιτικοί του χθες δεν πιστεύουν καθόλου, μα καθόλου, σε αυτή την αποστολή. Δεν την καταλαβαίνουν και νιώθουν την ανεπάρκειά τους όταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων και της υλοποίησης. Πώς να δώσεις τη μάχη του ευρώ με πολιτικούς της δραχμής; Πώς να δώσεις τη μάχη του ευρώ με έναν ιδιωτικό τομέα που φωνάζει «δώσε και μένα μπάρμπα» μπας και πάρει κανένα «φιλέτο», ή που νοσταλγεί τη δραχμή και τον τριτοκοσμικό τρόπο λειτουργίας της αγοράς; Το κακό είναι πως τώρα που μιλάμε, νέα παιδιά, επιχειρηματίες, στελέχη τραπεζών, καθηγητές, άνθρωποι που ανήκουν στο ευρώ και μπορούν να δώσουν αυτήν τη μάχη φεύγουν. Δεν αντέχουν τους ανορθόδοξους κανόνες της ελληνικής αγοράς και το γεγονός πως όλα αλλάζουν στα χαρτιά και όλα μένουν τα ίδια. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό αυτή την ώρα. Μια χώρα που χάνει το δυναμικό κομμάτι της νεολαίας της, το εξωστρεφές κομμάτι του επιχειρηματικού κόσμου, το «ταλέντο» του ιδιωτικού τομέα δεν μπορεί να δώσει τη μάχη του εκσυγχρονισμού της. Γι’ αυτό πρέπει να αλλάξουμε τα μεγάλα που μας κρατάνε στο ευρώ τυπικά, αλλά στη δραχμή ουσιαστικά, όσο είναι καιρός...
Kαθημερινή 17-10-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου