Είμαστε σύμφωνοι. Η είσπραξη του ΦΠΑ και στη συνέχεια η παρακράτησή του, με την αποφυγή έκδοσης αποδείξεων, αποτελεί κλοπή. Η επιβολή όμως και είσπραξη συνεχώς όλο και περισσότερων φόρων, δίχως την παραμικρή παραπέρα βελτίωση η αύξηση των παρεχομένων από το κράτος υπηρεσιών, τι ακριβώς είναι; Πως θα έπρεπε να αποκαλείται ...
η επιβολή φόρων κατοχής, κι όχι επί των όποιων προσόδων προκύπτουν από αυτήν, ακίνητης περιουσίας όταν αυτή έχει αποκτηθεί με χρήματα πολλαπλώς φορολογημένα; Από πότε κάποιος αποτελεί υποζύγιο ενός κράτους επειδή έτυχε να γεννήθηκε και να ζεί στα γεωγραφικά του όρια; Δίχως δικαίωμα αντίδρασης και αυτό-προστασίας; Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα για όσους έχουν την ατυχία να ζούν και να δραστηριοποιούνται μέσα στα πλαίσια της νόμιμης οικονομικής ζωής.
Πολλοί φωνάζουν ξανά και ξανά για την υποτιθέμενη πάταξη της φοροδιαφυγής. Μόνο που συνέχεια καλούνται να σηκώσουν τα βάρη εκείνοι που νόμιμα κινούνται στα πλαίσια της αγοράς. Αντί λοιπόν να πληρώνουν καινούργιοι φοροφυγάδες, τιμωρούνται εκείνοι που είναι υποχρεωμένοι από το είδος της δουλειάς τους να δηλώνουν τα πάντα. Και μήπως προσπαθούν ειλικρινά να τους βρούν; Ποιος ήλεγξε όλους εκείνους που στη Λάρισσα ξεσηκώθηκαν γιατί είχαν στα χέρια τους ομόλογα της Lehman Bothers; Πόσοι απ’ αυτούς εμφανίζονταν σαν φτωχοί αγρότες με πενιχρά δηλωμένα εισοδήματα; Πως βρέθηκαν να έχουν στα χέρια τους τέτοια πανάκριβα ομόλογα; Πόσες δεκάδες χιλιάδες άλλοι δηλώνουν εισοδήματα τόσο χαμηλά που, από τα πράγματα, είναι αδύνατον να δικαιολογήσουν, όχι το επίπεδο της ζωής τους μόνο, αλλά κι’ αυτή καθεαυτή την καθημερινή τους επιβίωση; Εκεί όμως δεν έχει υπάρξει η παραμικρή επέμβαση και έλεγχος. Γιατί;
Η περίπτωση της Υδρας έδειξε, παρά τις φωνές (πολλές υποκριτικές) και την κατακραυγή, πως το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν αντιμετωπίζεται δίχως να χτυπηθεί η αδικία. Κι’ αυτή εμφιλοχωρεί σε δύο κυρίως τομείς. Ο ένας είναι στην αναζήτηση ενόχων εκεί που πράγματι υπάρχουν. Όχι στο ξεζούμισμα αυτών που δηλώνουν, αλλά στην αναζήτηση εισοδημάτων αυτών που δεν δηλώνουν. Είναι πράγματι ελάχιστοι όσοι εμφανίζονται να κερδίζουν πάνω από 100.000 ευρώ τον χρόνο. Δεν είναι όμως πρόκληση οι εκατοντάδες χιλιάδες που ισχυρίζονται πως τα έσοδά τους δεν είναι παραπάνω από 8-9.000 ευρώ ετησίως; Δεν είναι επίσης παράλογο, για χώρα της ευρωπαικής ένωσης μάλιστα, να επιβαρύνεται απερίσκεπτα η ιδιοκτησία ανεξάρτητα από τον τρόπο και τον χρόνο κτήσης της αλλά και από τις προσόδους που εξασφαλίζει;
Τα άλλο σκέλος της αδικίας έχει σχέση με τους πολίτες που σιτίζονται από τον δημόσιο τομέα, προστατεύονται, έχοντας και σημαντικά κοινωνικά προνόμια και όλους τους υπόλοιπους πολίτες που εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας επιβαρύνονται ακατάπαυστα για την επιβίωση ενός κράτους προκλητικού και σπάταλου. Το δημόσιο όχι μόνο «φροντίζει τους δικούς του» (αποτελεί πρόκληση να χάνουν στη διάρκεια της κρίσης την δουλειά τους πάνω από 1 εκατ εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και ούτε ένας στο δημόσιο) αλλά δεν προσφέρει και τις αναγκαίες υπηρεσίες στους υπόλοιπους πολίτες – για τις οποίες μάλιστα πληρώνεται απ’ αυτούς πλουσιοπάροχα.
Για όσους δεν διαθέτουν λοιπόν προσβάσεις στα κλειδιά που ανοίγουν τις πόρτες του δημοσίου η φοροδιαφυγή έγινε μοχλός αυτοπροστασίας. Από την ώρα που οι φόροι δεν πηγαίνουν με σαφήνεια σε υποδομές για την βελτίωση κοινωνίας και οικονομίας, αυτοί που μόνιμα φέρουν το βάρος της καταβολής του είναι φυσικό να ψάχνουν τρόπους αποφυγής. Το κράτος εξακολουθεί να απομυζά την κοινωνία για να μοιράσει πόρους στους ημετέρους. Και οι υπόλοιποι πασχίζουν να διασώσουν ότι μπορούν για την δική τους επιβίωση. Αυτό είναι το κλειδί για να κατανοήσουμε, μεταξύ άλλων, το συμβάν της Υδρας.
Χωρίς ισότητα και δικαιοσύνη δεν θα έρθει ποτέ δημοσιονομική ισορροπία. Τα δημόσια έσοδα (πρέπει να) ανήκουν σε όλους του Ελληνες. Κι όχι μοναχά στους βολεμένους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου