Από τη χθεσινή κοινοβουλευτική νύχτα μάθαμε τα εξής:
Το νέο μνημόνιο ψηφίστηκε με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και αφού η ΔΗΜΑΡ δεν θεωρείται πλέον «δεδομένη», η δυνατότητα της κυβέρνησης να νομοθετεί επώδυνα μέτρα τίθεται στο εξής υπό αμφισβήτηση. Πιθανότατα δεν ...
υφίσταται καν. Αν υπάρχει ανάμεσά μας κανένας που να πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να πάει και σε νέο μνημόνιο, ας το μοιραστεί με τον Σαμαρά, αλλά μην το πει πιο έξω. Θεωρητικά αν θέλει να μείνει στη θέση της και οι Ευρωπαίοι προτιμούν για συνομιλητή τον Σαμαρά από τον Τσίπρα, τότε αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι τα τελευταία. Αν έρθουν επόμενα, θα είναι του Κουβέλη.
Η αλήθεια πως η κυβέρνηση έχει ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή της. Αν δεν ενισχύσει άμεσα με ρευστότητα την αγορά και αν δεν επιδείξει αποφασιστικότητα για διαφάνεια και δικαιοσύνη, τότε η εξάντληση της αντοχής θα φέρει την έκρηξη. Δεν χρειάζεται καμία αντιπολίτευση για να γίνει αυτό, το καταφέρνει και μόνη της η κυβέρνηση.
Όσοι πιστεύουν ότι ο κοινοβουλευτικός λόγος αποτελεί πάντα συνάρτηση του βαθμού πολιτικής ομαλότητας, έχουν απόλυτο δίκαιο. Η χώρα ζει περίοδο ανωμαλίας και το ακούει από το βήμα του Κοινοβουλίου. Ακούστηκαν απίστευτα πράγματα. Από το νέο Γουδή μέχρι τον κομμουνιστή Σαμαρά ειπώθηκαν ακρότητες. Δεν απαραίτητο ο λόγος να αρθρώνεται με αστική ευγένεια, αλλά το δράμα έχει μεγάλη απόσταση από την υστερία. Το επίπεδο είναι χαμηλό. Ενδιαφέρον αν το δεις ως θέαμα, αποκρουστικό ως πλατφόρμα σκέψης για τη διάσωση της χώρας.
Ο κοινοβουλευτισμός εισέρχεται στην εποχή του αναπάντεχου και της έλλειψης σταθερών. Έχουμε πλέον πολλούς ανεξάρτητους βουλευτές και ακόμα περισσότερους που δεν διστάζουν να πουν την άποψη τους. Και αυτό, επιτέλους, είναι θετικό.
Ο Βενιζέλος κάτι πρέπει να κάνει. Ακόμα και να παραδεχθεί ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πάντως η ανάλυση του στη Βουλή είχε τόσο ενδιαφέρον, ώστε αν την διάβαζε άλλος θα γινόταν best seller.
Ο Τσίπρας δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα γιατί το φρούτο δεν δείχνει, απλώς, ώριμο. Δείχνει σάπιο. Ωστόσο ο τρόπος που πολιτεύεται, η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ και η συγκυρία, τον υποχρεώνουν να κρατάει την ένταση ψηλά.
Ο Κουβέλης ψάχνει κατανόηση. Και αυτό δεν είναι καλό. Οι πολιτικοί πρέπει να αναζητούν αποδοχή.
Ο Καμμένος καλείται να κόψει τα χέρια του Μιχαλολιάκου που τσιμπάει από την πίτα του. Και ο Μιχαλολιάκος θα περνάει το όριο όσο το διασχίζει και η εποχή.
Η Παπαρήγα; Ποια Παπαρήγα; Χθες υπήρχε ο Παφίλης που έλεγε για την Οκτωβριανή Επανάσταση και την εικόνα του σοβιετικού στρατιώτη στο Βερολίνο.
Και τέλος ο Σαμαράς. Το μόνο που του απέμεινε είναι να γίνει τολμηρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου