Το 2010 φτιάχτηκε η Νέα Πελοπόννησος με επικεφαλής τον Πέτρο Τατούλη και κυρίαρχη στήριξη από ένα ΠΑΣΟΚ που διατηρούσε ακόμα τις εκλογικές του δυνάμεις. Το εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία και η νίκη ήρθε στις εκλογές.
Κατά την γνώμη μου αυτό συνέβη γιατί οι πολίτες το 2010 είχαν ήδη βάλει σε δεύτερη μοίρα τις κομματικές επιλογές. Αυτό τεκμαίρεται από το γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό των ...
ψηφοφόρων τότε της Ν.Δ., παρέκλινε από την κομματική επιλογή Δράκου και ψήφισε Τατούλη. Από την άλλη, ο «δημοκρατικός» χώρος, για τον οποίο διάφοροι κόπτονται και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα τελευταία, επέδειξε ιδιαίτερη ωριμότητα και ευελιξία, μη διστάζοντας να ψηφίσει τη Νέα Πελοπόννησο με επικεφαλής τον Πέτρο Τατούλη, προφανώς αξιολογώντας την καταλληλότητα του για την θέση αυτή και αφήνοντας στην άκρη τους συνειρμούς και τους συναισθηματισμούς που προκαλούσε η «δεξιά» του καταγωγή.
Ήταν η πρώτη σφαλιάρα για το πολιτικό σύστημα και για τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει τους εκλεκτούς των ψηφοδελτίων. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και το εγχείρημα της Νέας Πελοποννήσου μετοίκισε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι συνεργασίες, οι προγραμματικές συμφωνίες, η υπέρβαση των κομματικών συνόρων είναι πλέον κομμάτι του πολιτικού συστήματος, αφού αποδείχτηκε η ανεπάρκεια των αυτοδύναμων κυβερνήσεων να δώσουν συγκεκριμένες απαντήσεις στα χρόνια προβλήματα της ελληνικής παθογένειας. Όπως όλα δείχνουν, αυτό είναι και το μέλλον, τουλάχιστον το πιο κοντινό.
Πάντως, και τα δύο εγχειρήματα ( σε περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο), έχουν ως αφετηρία το ΠΑΣΟΚ και αυτήν την υπερβατική λογική σε ανύποπτες περιόδους πρέπει να την αναγνωρίσουμε ως ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ.
Βεβαίως την αλλαγή που έχει περιέλθει στο εκλογικό σώμα κάποιοι – οι λίγοι και γνωστοί κομματικοί παράγοντες ένθεν κακείθεν- αρνούνται να την παραδεχθούν. Επιμένουν πως το χρώμα του αίματος που κυλάει στις φλέβες τους πρέπει να είναι αυστηρά ή μπλε ή πράσινο ή κόκκινο ή μαύρο. Καμία άλλη απόχρωση δεν είναι αποδεκτή στην χρωματική τους παλέτα!
Αυτή η οπτική ενέχει λογικές ασυνέχειες.
Πρώτον, δεν λαμβάνει υπόψιν της την ίδια την προσδοκία των πολιτών, που εκείνοι είναι τελικώς που γύρισαν την πλάτη στα κομματικά στεγανά και τις δήθεν ιδεολογικές καθαρότητες. Τι σημαίνει προοδευτικός και τι συντηρητικός στην σημερινή Ελλάδα;
Δεύτερον, εμφορείται από ιδιοτέλεια ή πιο ήπια από προσπάθεια αντικειμενικοποίησης της υποκειμενικής αγωνίας ορισμένων πολιτικών παραγόντων για προσωπική επιβίωση. Δείχνει την ανάγκη ανάληψης στατικών ρόλων σε μια κοινωνία που ως κινούμενη άμμος μεταβάλλεται διαρκώς και αλλάζει μαζί της το πολιτικό σκηνικό.
Τρίτον, αγνοούν επιδεικτικά μια βασική αρχή του πολιτικού εξελικτισμού. Ότι οι κοινωνίες σε περιόδους σαν την σημερινή που διάγουμε, μεγάλης και πολυεπίπεδης κρίσης, συντηρητικοποιούνται. Τρεις –ισμοί κυριαρχούν σήμερα στην Ελλάδα: ο λαικισμός, ο εθνοκεντρισμός και ο κρατισμός. Ποιος είναι ο ρόλος του προοδευτισμού στην σημερινή Ελλάδα, από ποιον εκφράζεται και τι τελικώς σημαίνει;
Πριν από τρεισήμισι χρόνια, αποφασίσαμε όλοι όσοι ακολουθήσαμε τον Πέτρο Τατούλη να συνυπάρξουμε: δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι και «άστεγοι». Σε αυτό το πρωτόγνωρο εγχείρημα , περπατήσαμε μαζί με το προοδευτικό ΠΑΣΟΚ. Όλους εμάς, μας ένωσε η κοινή πεποίθηση ότι τα κομματικά στεγανά ανήκαν στο παρελθόν και προχωρήσαμε σε ένα είδος προγραμματικής συμφωνίας ανάμεσα μας προκειμένου να πραγματώσουμε τους στόχους μας, όπως τους είχαμε αναλάβει νωρίτερα στις προεκλογικές μας δεσμεύσεις απέναντι στον λαό της Πελοποννήσου. Όλα αυτά τα χρόνια πορευτήκαμε σταθερά και το έργο μας γίνεται αντιληπτό σε κάθε γωνιά της περιφέρειας. Σε πολλές περιπτώσεις, ο δικός μας τρόπος, ήταν αυτός που αποτέλεσε παράδειγμα και για την υπόλοιπη χώρα να λύσει τα δισεπίλυτα της προβλήματα. Και σε αυτό το δύσκολο θέμα, της διαχείρισης των απορριμμάτων, πετύχαμε όχι μόνο την ενότητα της Νέας Πελοποννήσου, αλλά και το βάθεμά της με νέους ανθρώπους που είδαν κι αυτοί στη λύση που προτείναμε ένα καινούριο μοντέλο για την έξοδο από την πολυδαίδαλη κρίση.
Δεν σταματήσαμε ποτέ αυτά τα τρεισήμισι χρόνια να συνομιλούμε καθημερινά με τους συμπολίτες μας. Η Περιφέρεια Πελοποννήσου δεν διαθέτει κλειστά κι αραχνιασμένα γραφεία, όπου κάποιοι λίγοι σχεδιάζουν ερήμην των πολλών το μέλλον. Οι ζυμώσεις κεκλεισμένων των θυρών, κάποιων «προικισμένων» ινστρούκτορων που σχεδιάζουν το μέλλον της χώρας, γύρω πρωτίστως και πάντοτε από το δικό τους, ανήκει σε άλλες εποχές. Οι ινστρούκτορες σε πολλές περιπτώσεις δεν λένε να το κατανοήσουν. Οι πολίτες ωστόσο έχουν στείλει από καιρό το μήνυμα.
Αυτά τα τρεισήμισι χρόνια η κριτική που δεχτήκαμε ήταν προσωπική. Όχι σε επίπεδο έργου. Κίτρινη και τύπου της παλιάς «Αυριανής». Σε όλα αυτά απαντήσαμε πάνω στο τραπέζι. Χωρίς κρυμμένα χαρτιά. Χωρίς συνδιαλλαγές. Με ξεκάθαρες κουβέντες που δεν σηκώνουν το παρασκήνιο. Κι αυτό διότι είμαστε όλοι σύμφωνοι ότι αυτοί που δουλεύουν στο παρασκήνιο εκεί και τελικώς μένουν. Ο βυζαντινισμός των παλαιοκομματικών συστημάτων έχει κι αυτός από καιρό φανεί ατελέσφορος.
Σε αυτόν τον δρόμο στην νέα πενταετία , στο πλοίο της Νέας Πελοποννήσου θα ανέβουν κι άλλοι. Κάποιοι που πείστηκαν στην πορεία. Κάποιοι που κουράστηκαν και θα κατέβουν. Κάποιοι των οποίων οι προσδοκίες ταιριάζουν κι άλλων που διαψεύστηκαν. Το διακύβευμα είναι αλλού: Ποιος μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον της Πελοποννήσου, όπως αυτό ήδη δυναμικά εκκίνησε; Ποιος είναι ο προοδευτικός πολιτικός; Αυτός που αποδείχτηκε αποτελεσματικός και χρήσιμος για τον τόπο και τους πολίτες ή εκείνος που φορά την προβιά του προοδευτισμού για να κρύψει τον βαθύ λαικισμό και την ένδεια δημιουργικής πρακτικής; Τι χρειάζεται η Πελοπόννησος; Ύψωση κομματικών τειχών ή υπέρβαση επιγραφών;
Αυτό είναι το διακύβευμα της επόμενης περιόδου. Και πάνω σε αυτό το διακύβευμα η Νέα Πελοπόννησος, ανεξάρτητη, πολυσυλλεκτική και βαθιά προοδευτική έχει ήδη δώσει δείγματα γραφής. Πάνω σε αυτά τα βήματα πατώντας, όλοι οι Πελοποννήσιοι, όλων των αποχρώσεων, μπορούμε να αποδείξουμε ότι είναι εφικτή μια καλύτερη ζωή: με ρεαλιστικές πολιτικές, τεχνοκρατικές δυνατότητες και συγκεκριμένο όραμα. Το τρίπτυχο που ήδη με συνέπεια και νηφαλιότητα υπηρετούμε.
ΥΓ. Για τους βαθέως αδιάβαστους και ανερμάτιστους ανησυχούντες πέριξ του «προοδευτικού» χώρου, ο Φράνσις Φουκουγιάμα, αφού αποδέχτηκε ότι τελικώς η «ιστορία δεν θα τελειώσει…» σε άρθρο του με τίτλο «Το Μέλλον της Ιστορίας» είχε επισημάνει ότι η οικονομική κρίση ανέδειξε ένα παράδοξο. Αντί να επωφεληθούν οι προοδευτικοί, κέρδισαν έδαφος οι εθνικιστές εχθροί της παγκοσμιοποίησης και οι υπερσυντηρητικοί. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα. Το θέμα δεν είναι να ορίσουμε εκ νέου τι είναι προοδευτικό. Αλλά και ποιος θα το ορίσει διότι από λύκους καλυμμένους με προβιά αρνιού «ευτυχώς» εχορτάσαμεν… Και μάθαμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου