Ο Λεωνίδας Κύρκος σφράγισε δύο γενιές με το ανοιχτό του μυαλό, την ευπρέπειά του και την αίσθηση ευθύνης απέναντι στη χώρα, που τον έκανε πολλές φορές να βάλει στην άκρη τα κομματικά του συμφέροντα. Η ακτινοβολία του δεν μετρήθηκε ποτέ με ψήφους και όπως συχνά έλεγε και ο ίδιος με το αυτοσαρκαστικό του στυλ ...
«αχ βρε παιδάκι μου, να ήταν αυτή η ακτινοβολία που τη λες και εσύ πραγματική δύναμη». Το φιλοευρωπαϊκό και μετριοπαθές στυλ του δεν μπόρεσε να σταθεί όρθιο σε μια περίοδο όπου οι άνεμοι του λαϊκισμού και της ακραίας ρητορείας του Ανδρέα θέριζαν κάθε τι που αντιστεκόταν. Ο Κύρκος μίλησε για τη συναίνεση τη δεκαετία του 1970, όταν ήταν της μόδας η σκληρή κομματική αντιπαράθεση και ο ριζοσπαστικός λόγος. Το έλεγε και το ξανάλεγε πως οι πολιτικοί και τα κόμματα πρέπει τελικά να συνεργάζονται όταν το απαιτεί το εθνικό συμφέρον. Του άρεσε να σαγηνεύει τους συνομιλητές του με τον λόγο του, που μπορούσε να είναι απόλυτα μειλίχιος και μέσα σε λίγα δεύτερα να γίνει λόγος σκληρός και φουρτουνιασμένος. Τον ενοχλούσε, όσο τίποτα άλλο, ο ψευδοπατριωτισμός που τόσο πολύ συναντά κανείς στις μέρες μας και στην Αριστερά και στην Ακρα Δεξιά. Θεωρούσε ότι ήταν και αυτό μια κληρονομιά του λαϊκισμού του ’80, που μπόλιασε τον δημόσιο λόγο και οδήγησε στον νεοελληνικό μακαρθισμό των άκρων που απειλεί με «ρετσέτες» όσους έχουν άλλη άποψη. Στον Κύρκο φαινόταν βέβαια αδιανόητος ο ξεπεσμός ενός κομματιού της Αριστεράς, είτε στην απροκάλυπτη υιοθέτηση της βίας ως μέσου έκφρασης είτε στη θερμή υπεράσπιση του στάτους κβο και κάθε οπισθοδρόμησης. Είναι κρίμα που η σκέψη του και η δράση του δεν άφησαν πίσω τους ισχυρά, ζωντανά πολιτικά σχήματα. Αφησαν όμως ένα τρόπο σκέψης, έναν ευπρεπή ρεαλισμό και μια ανάγκη να ψάχνει κανείς το δίκιο, αλλά και το καινούργιο σε πολλούς ανθρώπους που σήμερα τον σκέπτονται, ό,τι και να κάνουν, όπου και να βρίσκονται. Ο Κύρκος πέρασε πολλά στη ζωή του και ανήκε σε μια γενιά που ήταν φτιαγμένη από ένα ειδικό DNA που ζυμώθηκε στις εμπειρίες της Κατοχής, της φτώχειας, των φυλακών και της σκληρής δουλειάς. Στις άγριες μέρες που φαίνεται ότι πρέπει να ζήσει και η δική μας γενιά, θα τον θυμόμαστε όταν η βία αντικαθιστά την κριτική, όταν η αλητεία παίρνει το πάνω χέρι στον δημόσιο διάλογο και τέλος όταν αντί για εθνική συναίνεση και ωριμότητα τα σκεπάζουν όλα οι ύβρεις, οι άναρθρες κραυγές και οι εμποράκοι του λαϊκισμού που γέννησε η καταραμένη δεκαετία του ’80, δεξιά και αριστερά.
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου