Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο για έναν καουμπόη στην Άγρια Δύση που δεν είχε δει ποτέ του τραίνο. Βρέθηκε να περπατά πάνω στις γραμμές και όταν έφτασε το τραίνο από πίσω, αντί να βγει από τις γραμμές άρχισε να τρέχει.Όσο άκουγε πίσω το χαρακτηριστικό τσαφ-τσουφ της ατμομηχανής και το σφύριγμα του τραίνου να πλησιάζει, τόσο ταχύτερα έτρεχε. Κάποια στιγμή σκόνταψε και έπεσε έξω από τις γραμμές και το τραίνο πέρασε δίπλα κι έφυγε...
Λίγη ώρα αργότερα, βρέθηκε στο σαλούν και όταν άρχισε ...
να σφυρίζει ο βραστήρας πάνω στη ξυλόσομπα πετώντας ατμούς, έβγαλε το όπλο και τον γέμισε τρύπες.
Γιατί το έκανες αυτό; Φώναξε σαστισμένος ο μπάρμαν...
«Αυτά πρέπει να τα σκοτώνεις όσο είναι μικρά. Όταν μεγαλώσουν δεν γίνεται τίποτα» απάντησε και έβαλε το όπλο στη θέση του...
Το παραπάνω ανέκδοτο(εκτός της αστείας πλευράς) ταιριάζει σαν παράδειγμα στο θλιβερό φαινόμενο της πολιτικής και κοινωνικής βίας, που ενίοτε ξεκινά σαν ψυχολογική (απειλές, φωνές) ή με ήπια χαρακτηριστικά φυσικής βίας (μπουκάλια με νερό, κέρματα, γιαούρτια) και η επικρότηση ή η υπόθαλψη ή πολιτική εκμετάλευση μπορεί να την οδηγήσει να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Προχθές, σύμφωνα με τον τοπικό τύπο κάτοικοι του Τυμπακίου Κρήτης υποδέχθηκαν με γιαούρτια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό αποτέλεσε λόγο ικανοποίησης για κάποιους. Είναι λάθος... Βλέπε: Γιαούρτια και αψιμαχίες για το λιμάνι...
Η εκσφενδόνιση γιαουρτιών, ακόμη και σε πολιτικούς χώρους που υπέθαλψαν ή έδειξαν ανοχή σε παρόμοια φαινόμενα είναι καταδικαστέα, χωρίς αστερίσκους, χωρίς υποσημειώσεις: καθέτως και διαγωνίως.
Ήταν λυπηρή στο παρελθόν (όταν πίστεψαν πως με ρεσάλτο θα καταλάβουν την εξουσία) η αιτιολόγηση παρόμοιων καταστάσεων από εκπροσώπους και στελέχη της αριστεράς (αλλά και της άκρας δεξιάς σε κάποιες περιπτώσεις) με ειρωνεία και σχόλια του τύπου: «το γιαούρτι κάνει καλό στην επιδερμίδα» και «το μπουγέλο δροσίζει»...
Κατ’ αναλογία των περιστάσεων και των διακυβευμάτων, ο Στάλιν έστελνε τους υπόπτους για «καθαρό αέρα» στις στέπες και ο Χίτλερ για χημική «απολύμανση»...
Πράξεις βίας φυσικής ή ψυχολογικής πρέπει να είναι καταδικαστέες χωρίς αστερίσκους.
Καλά θα κάνουν οι πιο ψύχραιμοι και εχέφρονες όλων των πλευρών να συγκρατήσουν τους άφρονες, γιατί η απόσταση απ’ το γιαούρτι και τις ύβρεις (βλέπε κυνήγι Πάγκαλου στις ταβέρνες), στους σουγιάδες (βλέπε επιθέσεις σε μετανάστες), στη βενζίνη (βλέπε εμπρησμός Μαρφιν), ή τα σκάγια (βλέπε Σκουριές Χαλκιδικής) και από εκεί στις χύτρες και τα ΑΚ-47 είναι μικρότερη απ’ όσο φαίνεται. Η υπόθαλψη και ανοχή μικρών δόσεων βίας νομιμοποιεί και εθίζει την ανοχή στις μεγαλύτερες και αυτές τις πιο μεγάλες.
Έτσι κάπως ανοίγει η πόρτα του φρενοκομείου...
Αναφέρομαι στα τελευταία επισόδεια στο Τυμπάκι της Κρήτης όπου στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισκέφθηκαν την περιοχή για πείσουν τους κατοίκους για τους περιβαλλοντικούς κινδύνους που ενέχει η δημιουργία ενός σημαντικού λιμανιού, το οποίο θα λειτουργεί σαν διαμετακομιστικό κέντρο για την ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου.
Κινέζικες εταιρείες φέρονται να μελετούν σοβαρά αυτό το σενάριο και η τοπική κοινωνία φαίνεται να το βλέπει θετικά, καθώς θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και άλλα σημαντικά παράπλευρα οφέλη σε τοπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο.
Οι κάτοικοι διαφώνησαν και καλά έκαναν να καταθέσουν τις διαφωνίες τους. Στη δημοκρατία οι εκλογές αποτελούν το τελευταίο μέσο επισήμανσης της διαφωνίας μας.
Αυτά σε σχέση με τα γιαούρτια.
Στο δια ταύτα...
Σε σχέση μ’ αυτό καθ’ εαυτό το πρωτοφανές γεγονός της κινητοποίησης μιας τοπικής κοινωνίας υπέρ της προσέλκυσης μιας υπερτοπικού χαρακτήρα επένδυση, καταστάσεις σαν αυτή στο Τυμπάκι, σε μια χώρα με 27% ανεργία η οποία στους νέους αγγίζει τα 2/3, έχουν αργήσει.
Στην Ελλάδα η πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί η κοινωνία από την κυρίαρχη παρασιτική ιδεολογία, με αριστερό μανδύα και λεξιλόγιο, περί δήθεν χρημάτων που υπάρχουν και του διορισμού στο δημόσιο ως μόνης αξιοπρεπούς επαγγελματικής και βιοποριστικής διεξόδου, έχει συνθέσει βαρύ αντιεπιχειρηματικό κλίμα.
Κάθε προσπάθεια της ιδιωτικής ή μη πρωτοβουλίας αν δεν είναι κρατικοδίαιτη και δεν σπαταλά χρήματα φορολογουμένων, σπιλώνεται σαν απάτη και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Λες και οι φορολογούμενοι που καλούνται να επιδοτούν, να μισθοδοτούν και να συνταξιοδοτούν δεν είναι άνθρωποι και δη αγρίως εκμεταλλευόμενοι.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και θα συνεχίσουμε να τα βλέπουμε για πολλά χρόνια ακόμη δυστυχώς.
Με τον καιρό όμως και όσο το «λίπος» από την εποχή της ευημερίας με δανεικά θα μειώνεται, οι τοπικές κοινωνίες θα μεταστρέφονται και από διώκτες των επενδύσεων θα εξελιχθούν σε μαγνήτες. Θα ερίζουν ποιος θα τις φιλοξενήσει...
Το ζήτημα είναι μέχρι τότε να μην έχουμε υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες από λάθος επιλογές. Ο νόμος της οικονομίας είναι σιδηρούς και στο τέλος επικρατεί, επί των προκαταλήψεων και των σοφιστειών...
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου