Από το... ζιβάγκο και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό στα κοστούμια Ermenezildo Zinnia και στο Μνημόνιο. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να καταγραφεί η πορεία 37 χρόνων ενός Κινήματος που για αλλού ξεκίνησε και αλλού ο κυβερνητισμός το πήγε.
Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κράδαινε, παρουσία ενός ανομοιογενούς ακροατηρίου, την περίφημη διακήρυξη ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ στο King’s Palace, σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια, με κεντρικό σύνθημα ...
το τετράπτυχο Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση - Δημοκρατική Διαδικασία - Εθνική Κυριαρχία, κανείς δεν περίμενε ότι μέρα με τη μέρα το πουλόβερ (ζιβάγκο, για την ακρίβεια) θα ξηλωνόταν όλο και πιο πολύ. Οτι όλα αυτά, επί της ουσίας, όπως χαρακτηριστικά είχε πει και ο Χαρίλαος Φλωράκης (στην αυτοβιογραφία του), είχαν έναν στόχο. Να κλέψουν τα συνθήματα της Αριστεράς μαζί με τους ψηφοφόρους της και να δημιουργήσουν το όχημα της μετάβασης σε ένα πιο σκληρό σύστημα απ' ό,τι επαγγελλόταν τότε η... κακή «Δεξιά».
Αν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί στο πάλαι ποτέ ΠΑΚ που μεταμορφώθηκε μετά σε ΠΑΣΟΚ, πράγματι έτσι έγινε. Οι διαγραφές ξεκίνησαν με το... καλημέρα έναν χρόνο μετά την ίδρυσή του.
Στις εκλογές του 1974 το ΠΑΣΟΚ παίρνει το 13,5%, εκλέγοντας 15 βουλευτές.
Για να ενισχύσει το Κίνημα στις 10 Οκτωβρίου, σε κοινή συνέντευξη Τύπου, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας ανακοίνωναν ότι ΠΑΚ και Δημοκρατική Αμυνα ήταν συνιδρυτές και ισότιμοι εταίροι στο ΠΑΣΟΚ. Τον Μάρτιο του 1975 έγινε η πρώτη διάσπαση. Ο Ανδρέας κατηγόρησε στελέχη του Κινήματος, που ήταν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, για «δεξιά απόκλιση» και ακολούθησε η διαγραφή τους. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, εκ των διαγραφέντων, ζητούσε τον λόγο, αλλά ο πρόεδρος του συνεδρίου Γιάννης Αλευράς τού απαντούσε: «Δεν βλέπω, δεν βλέπω, έχει καπνό εκεί κάτω». Ενας άλλος που ετέθη εκτός ήταν ο Σάκης Καράγιωργας. Οταν ζήτησε τον λόγο επί της διαδικασίας, κάποιοι τον αποδοκίμασαν, φωνάζοντας «έξω, κουλοχέρη».
Εναν χρόνο μετά έρχεται και νέα διάσπαση. Ο Ανδρέας κατήγγειλε ότι τμήμα του ΠΑΣΟΚ ήθελε ένοπλο αγώνα. Αποκεφάλισε πάνω από 1.000 στελέχη. Είχαν, υποτίθεται, οργανωθεί για την ανατροπή του προδότη του λαϊκού Κινήματος Ανδρέα Παπανδρέου. Μεταξύ εκείνων που είχαν κατηγορηθεί ότι μετείχαν σε κείνη την... οργάνωση ήταν και η σημερινή σύζυγος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Αντα Παπανδρέου, αλλά και ο Χρήστος Παπουτσής.
Στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1977 το ΠΑΣΟΚ φτάνει το 25,34%, εκλέγει 93 βουλευτές και γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο Ανδρέας σκληραίνει τη ρητορική του και απευθύνεται στη δεξαμενή της Αριστεράς, χαράσσοντας τη στρατηγική της «Λαϊκής Ενότητας». Ανακαλύπτει το «Συμβόλαιο με τον λαό» και υπόσχεται αλλαγή.
Στις 18 Οκτώβρη του 1981 ο «λαός είναι στην εξουσία και το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση».
Οι ιστορίες με τους μουσάτους που πήγαιναν την επομένη να προσληφθούν στο Δημόσιο με τα διαπιστευτήρια της κλαδικής ήταν ατέλειωτες. Οπως και οι ρεβανσιστικές διώξεις σε βάρος υπαλλήλων που δεν ήταν «αρεστοί» στο «κράτος του ΠΑΣΟΚ». Ο κόσμος που είχε προσληφθεί χωρίς καμιά διαδικασία δεν χώραγε και κάθονταν όλοι πρόχειρα, ακόμη και σε καρέκλες, χωρίς γραφείο. Το Δημόσιο «βούλιαζε», τα χρέη πολλαπλασιάζονταν, οι συντάξεις διπλασιάζονταν, όπως και οι βασικοί μισθοί! Αναγνωρίζονται ως αντιστασιακοί ακόμη και άτομα που την περίοδο της μαύρης κατοχής ήταν με...πάνες!
Τα κρατικά ταμεία, με δανεικά ή μη, ήταν εκεί για να τροφοδοτήσουν τους συντρόφους, που είδαν το όνειρό τους για μία θέση στον κρατικό μηχανισμό να γίνεται πράξη. Φυσικά, ούτε από την ΕΟΚ βγήκαμε ούτε από το ΝΑΤΟ, όπως ο Ανδρέας διεκήρυττε. Οι δε «βάσεις του θανάτου» έφυγαν όταν το αποφάσισαν για δικούς τους λόγους οι Αμερικανοί.
Το «πράσινο καθεστώς» πατάει... γερά και το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου διαπράττει τη μεγαλύτερη πολιτική απάτη της Μεταπολίτευσης. Ενώ είχε δεσμευτεί στον Κωνσταντίνο Καραμανλή την επανεκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ύστερα από πιέσεις ότι θα κλείσουν τις οργανώσεις και με τον «αυριανισμό» στο φόρτε του, την τελευταία ώρα προτείνει τον ανακριτή της υπόθεσης Λαμπράκη, κ. Χρήστο Σαρτζετάκη για πρόεδρο (με την αμφισβητούμενη ψήφο Αλευρά και τα «έγχρωμα» ψηφοδέλτια) και καταφέρνει να κερδίσει τις εκλογές του Ιουνίου με 45,8% έναντι 40,8% της Ν.Δ.
Το φθινόπωρο του '85 ο Ανδρέας υπόσχεται «αλλαγή στην αλλαγή», αλλά για άλλη μια φορά κοροϊδεύει κανονικά τους πολίτες. Ανακαλύπτει τον... πρόδρομο του Μνημονίου. Το βαφτίζει «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» και εγκαινιάζεται η λιτότητα.
Νέο κύμα διαγραφών. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι στον συνδικαλισμό, ενώ από τα επώνυμα στελέχη την πόρτα εξόδου βλέπει και ο Γεράσιμος Αρσένης.
Το 1988 ξεσπάει το σκάνδαλο Κοσκωτά και ο Ανδρέας με τη Δήμητρα (τότε Μιμή) πάει στο Χέρφιλντ και η Ελλάδα ζει στους ρυθμούς του Γιακούμπ και της κυρίας Λιάνη.
Στις εκλογές του 1989 το ΠΑΣΟΚ χάνει τις εκλογές, αλλά λόγω του «Κουτσονόμου» δεν σχηματίζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Τζαννετάκης, Ζολώτας και τέλος Μητσοτάκης με απανωτές εκλογικές διαδικασίες.
Τον Σεπτέμβριο παραπέμπονται, με απόφαση της Βουλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στο Ειδικό Δικαστήριο, που τον αθωώνει για μία ψήφο.
Λίγες μέρες μετά το 2ο Συνέδριο, κατά τη συνεδρίαση της Κ.Ε., η οποία έγινε στο ξενοδοχείο «Πεντελικό», ξεσπά κρίση σε επίπεδο ηγεσίας, η γνωστή έκτοτε ως κρίση του «Πεντελικού».
Το 1993 ένας Ανδρέας ασθενής «σε γυάλινο κλουβί» κερδίζει τις εκλογές και επανέρχεται το ΠΑΣΟΚ, λαμβάνοντας ένα ποσοστό 46,82% και εκλέγοντας 170 έδρες στο Κοινοβούλιο.
Προς τα τέλη του 1995 ο Α. Παπανδρέου εισάγεται στο Ωνάσειο Νοσοκομείο. Στις 15 Ιανουαρίου 1996 ο Α. Παπανδρέου υπογράφει από το νοσοκομείο την επιστολή παραίτησής του από το αξίωμα του πρωθυπουργού. Αμέσως μετά, στις 18 Ιανουαρίου, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, κατόπιν μιας ψηφοφορίας μεταξύ του Γ. Αρσένη, του Κ. Σημίτη και του Α. Τσοχατζόπουλου, επιλέγει ως πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη, ο οποίος ηγείται της ομάδας των «εκσυγχρονιστών». Στις 23 Ιουνίου 1996, εν όψει του 4ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, πεθαίνει ο Α. Παπανδρέου στο σπίτι του, στην Εκάλη. Προς τα τέλη Ιουνίου διεξάγεται το 4ο Συνέδριο, μέσα σε συνθήκες σκληρής εσωκομματικής αντιπαράθεσης, μεταξύ «εκσυγχρονιστών», με επικεφαλής τον Κ. Σημίτη, και των λεγόμενων προεδρικών, με επικεφαλής τον Ακη Τσοχατζόπουλο. Το δίπολο «άλλος πρόεδρος του Κινήματος και άλλος πρωθυπουργός» που έθετε ο Τσοχατζόπουλος δεν πέρασε και έτσι ο Σημίτης έγινε και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με μικρή διαφορά ψήφων.
Τον Μάρτιο του 1999 πραγματοποιείται το 5ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και ο Κ. Σημίτης επανεκλέγεται πρόεδρος χωρίς αντίπαλο, συγκεντρώνοντας το 65% των ψήφων.
Στις 9 Απριλίου 2000 διεξάγονται βουλευτικές εκλογές, τις οποίες το ΠΑΣΟΚ τις κερδίζει με οριακή διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. Δύο μήνες μετά, η Ελλάδα εντάσσεται στην ΟΝΕ. Τα έργα και οι ημέρες των... κορυφαίων του εκσυγχρονισμού αποκαλύπτονται. Τσουκάτος, Βερελής, Τσοχατζόπουλος είναι μερικά από τα ονόματα. Τα διαπλεκόμενα συμφέροντα όμως συντηρούν τον... καταλληλότερο με κάθε τρόπο, όσο τους είναι χρήσιμος.
Στις 18 Ιανουαρίου του 2004 ο Κ. Σημίτης παραιτείται από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Στις 8 Φεβρουαρίου πραγματοποιείται έκτακτο Συνέδριο-παρωδία, το οποίο έγινε με μοναδικό σκοπό να αλλαχθεί μια παράγραφος του Καταστατικού, ώστε να έχουν δικαίωμα ψήφου ακόμη και οι φίλοι για την εκλογή του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Το δαχτυλίδι πάει (πού αλλού;) στον υιό του Ανδρέα. Στις εκλογές που γίνονται στις 7 Μαρτίου του 2004 το ΠΑΣΟΚ χάνει με μεγάλη διαφορά την εξουσία που τόσο αγάπησε. Αναλαμβάνει η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή. Νέα ήττα του Γιώργου το 2007 οδηγεί σε αμφισβήτηση κορυφής. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος πάει στο Ζάππειο για να ρίξει τον Παπανδρέου. Στην εσωκομματική διαδικασία χάνει και ο Γιώργος Παπανδρέου το 2009 κερδίζει τις εκλογές. Γίνεται πρωθυπουργός, διαγράφει και τον κ. Σημίτη και ξεκινά την υλοποίηση των συμφωνηθέντων. Στις 26 Απριλίου 2010 βάζει τη χώρα στο Μνημόνιο. Η χώρα υπό «κατοχή». Ενας κύκλος, που ξεκίνησε μακιγιαρισμένος με σοσιαλισμό, παραδίδει τα κλειδιά της Ελλάδας στις δάνειες δυνάμεις.
Νίκος Ελευθερόγλου, Μαριτίνα Ζαφειριάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου