Η ανεξέλεγκτη δαιμονοποίηση

Μέσα στην ένταση και την τρέλα των στιγμών γίνονται δύο μεγάλα λάθη. Το πρώτο είναι η ανεξέλεγκτη δαιμονοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων, γενικώς και αορίστως. Ωστόσο είναι άλλο πράγμα να μιλάμε για την ανάγκη μείωσης του δημόσιου τομέα και άλλο να τα βάζουμε προσωπικά ...

με όποιον έτυχε να πάρει σύνταξη στα 50 ή να προσελήφθη σε μία ΔΕΚΟ χωρίς ιδιαίτερα προσόντα. Πηγαίνετε λίγο πίσω, όχι και πολύ πίσω, και σκεφθείτε πώς δούλευε το σύστημα. Ενας Ελληνας πολίτης τελείωνε μια σχολή και είχε τη βεβαιότητα ότι θα προσληφθεί στο Δημόσιο, γιατί «έτσι γινόταν». Ο άνθρωπος δεν είχε ιδέα ούτε για τη... δυναμική του χρέους ούτε για τίποτε άλλο. Ακολουθούσε πιστά τους κανόνες και τις παραδόσεις μιας κοινωνίας και ενός πολιτικού συστήματος. Αίφνης, ο εν λόγω άνθρωπος νιώθει ότι έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Εχει κάνει τους λογαριασμούς του και τα κουμάντα του με βάση την αρχική «σύμβαση» με το πολιτικό σύστημα. Ηταν βέβαιος ότι θα έχει μια αξιοπρεπή σύνταξη, ότι θα μπορεί να πληρώνει τα φροντιστήρια των παιδιών του και τα κοινόχρηστα, χωρίς να σκέφτεται πότε θα ανάψει το καλοριφέρ. Υπάρχουν βεβαίως και οι εξαιρέσεις, όπως οι 50άρηδες συνταξιούχοι ΔΕΚΟ με μεγάλη σύνταξη που δουλεύουν και σε μια «μαύρη» εργασία... Δεν είναι όμως η πλειοψηφία. Είναι λάθος να δαιμονοποιούμε αυτούς τους ανθρώπους επειδή βρήκαν μια δουλειά - όπως έκανε και ο υπόλοιπος κόσμος. Το δεύτερο όμως λάθος είναι δικό τους, καθώς θυμώνουν με τους λίγους υπεύθυνους πολιτικούς που προσπαθούν να σώσουν την πατρίδα σήμερα. Η οργή και η χλεύη πρέπει να στρέφονται σε εκείνους που υποσχέθηκαν και έδωσαν τις δουλειές στο Δημόσιο, χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης και δίχως ποτέ να κάνουν τον λογαριασμό. Ανήκουν και στα δύο μεγάλα κόμματα, αν και βεβαίως η Αριστερά κατάφερε να έχει το μερίδιό της από μια στιγμή και μετά. Είναι εξοργιστικό να βλέπεις δε σήμερα τέτοιους πολιτικούς, που μοίραζαν λεφτά και θέσεις έως πρόσφατα, να ξεσηκώνουν τον κόσμο κατά των «κακών του Mνημονίου» ή να αρνούνται να κάνουν τη δουλειά τους ως υπουργοί. Αυτοί κορόιδεψαν τον κόσμο και μας έριξαν έξω και αυτοί παλεύουν για να πάει η χώρα στη δραχμή, ώστε να ξανακάνουν τα ίδια χωρίς περιορισμούς και... επιτήρηση.

Του Αλέξη Παπαχελά, Καθημερινή 28-9-2011